طرحهاى هندسى که به نحو بارزى وحدت در کثرت و کثرت در وحدت را نمایش مىدهد، همراه با نقوش اسلیمى که نقش ظاهرى گیاهى دارند، آن قدر از طبیعت دور مىشوند، که ثبات را در تغییر نشان مىدهند و فضاى معنوى خاصى را ابداع مىنمایند که رجوع به عالم توحید دارد. این نقوش و طرحها که فاقد تعینات نازل ذىجان هستند، آدمى را به واسطهی صور تنزیهى به فقر ذاتى خویش آشنا مىکنند. معماران در دوره اسلامى سعى مىکنند تا همه اجزاء بنا .